Gevogelte

Kip of eh...Ayam (ajam). In Indonesië worden, gezien door de ogen van de buitenstaander, erg veel vreemde dingen gegeten. Een aantal eigenaardige zaken, dierlijk zowel als plantaardig, worden geconsumeerd als medicijn (obat) of als opwekkende en versterkende middelen (de traditionele Jamu). In gerechten zoals Coto Makassar en Gulai Kambing worden ook allerlei ingewanden verwerkt. Het eten van deze heerlijke gerechten lijkt vaak op een anatomische les. Kroepoek van kippenhuid en kippendarmen, Krupuk kulit ayam en Krupuk usus ayam, is algemeen.

Eendeneieren zijn ook heel gewoon in de Martabak of Terang Bulan (hartige of zoete Pannekoek), die eieren zijn van buiten gifgroen. Ook worden ze gekookt in bremzout water en heten dan Telor asin, kan lekker wezen, hangt er vanaf hoe zout ze zijn. Ook kroepoek van de onderhuid van het rund, Krupuk kulit sapi, is heel erg algemeen en zeer de moeite waard om te proberen. Lekker bij de Soto, zeker als je ze even in de soep laat weken, maar dat is een gewoonte die Kampungan genoemd wordt, niet zo netjes. Tussen het vlees aan de stokjes Saté Ayam zitten vaak ook ingewanden. Lust je dat niet, zoek de stokjes zelf uit. De Indonesiër gooit niets van een geslacht dier weg hoor, niet schrikken als de Tukang sate ineens een kippenkop staat te roosteren, vindt men erg lekker.

Elke kip heeft een kop, zonder kletsen ze toch wel. Een veel gegeten gerecht is Mie ayam, mie met kip. Een Nederlander zal zich daarbij malse stukjes kipfilet voorstellen. De in de reclame zo geroemde veelzijdigheid van de kip wordt in Indonesië volledig in de praktijk gebracht en protest is overbodig als je tussen de slierten mie een snavel vindt of een teen met de nagel er nog aan, dat is ook Ayam....